آیا پیش‌بینی‌های ما می‌تواند مانع وقوع حوادث ناگوار شود؟
سیل آمد، کُشت و رفت. و گویا باز هم اگر بیاید، می‌کُشد و می‌رود و هیچ‌کس هم جلودارش نخواهد بود! این را می‌توان از تنبّه متولیان امر، بعد از واقعه‌ی دل‌خراش اخیر مشاهده کرد. واقعه‌ای که تعدادی از خانواده‌های ایرانی را داغ‌دار کرد. واقعه‌ای که بیش از آن‌که بهانه‌ای برای توجه و تأمل در نارسایی‌های سازوکارهای مدیریت امور باشد، تبدیل به موضوع مناقشات سیاسی و مجادلات و لفاظی‌های مبتذل رسانه‌ای شد.
از میان نهادهای متولی امر، سازمان هواشناسی متهم به این شده است که نتوانسته وضعیت را پیش‌بینی کند و چون پیش‌بینی نکرده یا درست پیش‌بینی نکرده، نهادهای متولی اقدام، قادر به عکس‌العمل به‌موقع و مطلوب نبوده‌اند. گفته شده است ما در پیش‌بینی وقوع چنین واقعه‌ی دل‌خراشی ناتوان بوده‌ایم و داغ بر جای مانده برای خانواده‌های داغ‌دار ناشی از همین اهمال در پیش‌بینی ماجرا بوده است. از طرفی سازمان هواشناسی گفته است که هم وضعیت را پیش‌بینی کرده و هم اطلاع داده است. اما به راستی پیش‌بینی ماجرا تا چه حد می‌تواند از وقوع آن جلوگیری نماید؟ و پیش‌بینی در چه صورتی می‌تواند منجر به عمل پیش‌گیرانه شود؟
